پسرکم در چهل روزگی ختنه شدی

برامون جالب بود که قبلش دکترت درست روزه چهلم تو بهمون وقت ختنه داد

وای که چه روزی بود مامان جون خیلی استرس داشتم خیلی نگران بودم انگاری دارم میرم جایی که میخان گردنمو بزنن..خیلی برام سخت بود که پاره تنمو وازم جدا کنن وختنه کنن وبدن نازت زخم بردارهبابایی خیلی تلاش داشت منو اروم کنه اما دید که فایده ای نداره ومن اصلا اروم شدنی نیستم...بالاخره مادر روز7مهر94شمارو بردیم بیمارستان مطب دکتر فولادی برا ختنه ساعت دونیم ازمن خواستن که بهت شربت خواب اور بدم تا حین عمل بیدار نشی وای ماهرکاری کردیم شما گل پسر نخوردی نخوردی که هیچ همش نفست از گریه میرفت اقایی که شربت بهمون دادگفت خوب فوت بکنین تا قورت بده شربت ماهم چون ناچاربودیم فوت کردیم خدای من همش پرید تو گلوت سریع برگردوندمت تا نفست بالا بیاد اما تو وروجک انگار نقشه ات بود تا برگردوندمت همه رو بالا اوردی ویه جیغایی میزدی که از ترس داشت اشکم درمیومد ماهنوز مشغول تو بودیم هیچی نمیخوردی همش نفست میرفت وکبود میشدی اما دریغ از اینکه یه قطره دارو بخوری تو همین حین دکتر اومد گفت خوبه بزارین روتخت گفتم شربت نخورده گفت اشکال نداره بزارین بابایی تو رو از من گرفت گزاشتت روتخت دکترم منو وبابابزرگ محمدعلی که همراهمون بود وبیرون کرد داشتم سکته میزدم همچین ناز خواب بودی انگاری فقط ازشربت بدت میومد که گریه میکردی تا رسیدی روتخت خوابیدی خوشحال بودم بابایی باهاته که اونم دکتر بیرون کرد تو موندی ودکتر ویه اقایی که دست وپاهاتو نگه داره اونجا ساکت بود اخر وقت بود وفقط مابودیم یه هوو صدا گریه ات بلند شد ومث سرخوردن دارو نفست رفت ازگریه زدم زیر گریه چن دقیقه گریه کردی بعد ساکت شدی باز بعد5دقیقه دوباره گریه کردی اما این بار زودتر ساکت شدی وبعداز چن دقیقه درو باز کرد دکتر وگفت تموم اومدم خواب بودی الههی دورت بگردم که چه مظلوم لالا بودی دل نداشتم نگات کنم سریع پوشکتو بستم گریه هات همونا بود تو دوباره برا ختنه گریه نکردی ونه اذیت حتی یه ذره خداروشکر روزهشتمم حلقه افتاد وخلاص شدیم.......بااین که خیلی صبور بودی واصلا گریه نکردی برا زخمت اما قشنگ مشخص شد که لپات کوچیک ترشده واب رفته

94/7/7 روز مرد شدن پسرم:):)